Czy na Pomorzu mieszkali Wandale? |
Udowodniony wykopaliskami i zapiskami okres , kiedy Wandale zamieszkiwali na terenie Europy to około 7 wieków. To mało w porównaniu z kulturą grecką , czy rzymską trwającymi kilka tysięcy lat. Wywędrowali stąd w IV wieku naszej ery. W to miejsce napłynęła z południowego wschodu ludność słowiańska.
W czasie wywołanej najazdem Hunów w IV wieku Wędrówki Ludów , część Wandalów sprzymierzyła się z irańskojęzycznym ludem Alanów i dotarła na obszary między Dunajem , a Cisą. Inna grupa Wandali powędrowała na zachód i jak podają źródła w 409 roku dotarli na tereny obecnej Hiszpanii. Napadani jednak przez liczniejsze plemiona Basków i Frankonów w roku 455 przeprawili się przez Cieśninę Giblartarską do Afryki Północnej , gdzie utworzyli kwitnące aż do 477r. państwo Wandalię. Niektóre plemiona pozostały w Europie , jak choćby plemię zamieszkujące Panonię (Węgry) .Do dziś używają języka z grupy języków ugro-fińskich. Zachowali język , ale ile w nich krwi Wandali , a ile alańskiej (irańskiej),Hunów , tureckiej , tatarskiej? Bo czyż typowy Węgier wyglądem choć trochę przypomina Fina? Jak podają encyklopedie: Zaznaczyć trzeba, że pejoratywne zabarwienie słowa "Wandal" zaczęło funkcjonować dopiero w okresie oświecienia, kiedy to intensywnie zgłębiano historię starożytnego Rzymu oraz przyczyny jego upadku. Historycy zgadzają się, że Wandalowie w żaden sposób nie odbiegali niszczycielstwem innym ludom z okresu Wędrówki Ludów, wsławili się jednak wiekopomną grabieżą Rzymu w 455 roku. Idealizacja kultury antycznej doprowadziła w czasach Wielkiej Rewolucji do pojawienia się we francuskim wyrażenia vandalisme, które przetłumaczone na inne języki dało początek terminowi wandalizm. W miejsce Wandali po Hunach osiedlili się Słowianie. Na ziemiach polskich początkowo podstawową komórką społeczną była rodzina wraz z krewnymi. Grupa rodzin z danego terytorium tworzyła małą społeczność zwaną opolem. Opola z poszczególnych terenów (zazwyczaj oddzielonych od siebie barierami naturalnymi jak rzeki, góry czy bory) tworzyły plemiona (np. Polanie, Wiślanie, Bobrzanie, Goplanie itp.). Na co dzień opolem zarządzał wiec plemienny, który w razie zagrożenia wybierał dowódcę (księcia lub wojewodę). Z czasem jednak tymczasowi wodzowie chcieli utrzymać władzę nad coraz liczniejszymi wspólnotami. Właśnie ich ambicje przyczyniły się do jednoczenia całych plemion we wspólnoty. Na terenach Polski mieszkało wiele plemion słowiańskich, z których największe to Wiślanie (nad górną Wisłą), Polanie (nad Wartą), liczne plemiona śląskie, plemiona pomorskie, Mazowszanie (nad środkową Wisłą), Goplanie (na Kujawach), czy Lędzianie (nad Sanem i Wieprzem). Wiele z nich zapewne zaczęło się jednoczyć, lecz największy sukces odnieśli Polanie. Pierwszym udokumentowanym władcą państwa Polan był Mieszko I. Zgodnie z przekazem Galla Anonima przed Mieszkiem państwem Polan rządził "król" Popiel a po nim kolejni potomkowie Piasta: Siemowit, Lestek i Siemomysł. Za panowania Mieszka I, kiedy Polanie przyjęli chrzest zbiorowo miało miejsce wiele buntów przeciw nowej wierze. Miały one swój najwiekszy wydźwięk w powstaniu za Mieszka II, lecz nawet wsześniej kapłani starej wiary obmywali wiernych ze chrztu w dawnych świętych miejscach chcąc utrzymać jak naliczniejszą grupę zwolenników wśród niższych warstw społecznych. Okres wczesnego średniowiecza na terenie Polski jest datowany na czasy pomiędzy przełomem V i VI w. a XIII w. Jego początek wyznacza pojawienie się zabytków łączonych ze Słowianami (do najstarszych materiałów wczesnosłowiańskich należą zabytki archeologiczne odkryte w Małopolsce, m. in. na terenie osady w Krakowie-Nowej Hucie - Mogile). Są to czasy powstawania i krystalizacji organizacji plemiennej Słowian, na której podstawie powstawały następnie ponadplemienne państwa słowiańskie. Najstarsze informacje pisane związane ze Słowianami pojawiają się w rzymskich źródłach w pierwszej połowie I tysiąclecia n. e., są to tylko nazwy własne ludów zamieszkujących wschodnią część Europy słabo znaną Rzymianom, strefę znajdującą się poza Barbaricum (Europa zachodnia, północna i częściowo środkowa) - terenami kontaktów wojskowych i handlowych Cesarstwa Rzymskiego. Źródła pisane wymieniają ludy, które identyfikuje się ze Słowianami: Wenetowie (Tacyt, Germania) czy Suoweni, Stawanowie (Ptolomeusz, Geografia). Najwcześniejsze opisane wydarzenie historyczne, w którym uczestniczyli Słowianie (Antowie i Sklaweni), walki z Gotami, nastąpiły w drugiej połowie IV w. w Europie Wschodniej (Jordanes, Gethica). Nazwa własna Słowian (Sklawinowie) po raz pierwszy została zapisana w 2 połowie IV w. (Pseudo Cezariusz). Wzrost ilości i szczegółowości informacji nastąpił w VI wieku, gdy najazdy Słowian zagroziły granicom Cesarstwa Bizantyjskiego. Siedziby Słowian, w okresie bezpośrednio poprzedzającym zajęcie przez nich części Europy, lokalizuje się na wschód od granic obecnej Polski - na terenach nad górnym i częściowo środkowym dorzeczem Dniepru, skąd około połowy V wieku rozpoczęli wielką migrację w kierunku południowym i zachodnim. W VI wieku Słowianie zajmowali już rozległe obszary Europy od Łaby po Półwysep Bałkański . Ale to już inna historia ...
|
« poprzedni artykuł | następny artykuł » |
---|